Wychowanie w prawdzie

Codziennie idąc po pieczywo przechodzę koło "osiedlowej mordowni" szumnie nazwanej "Pub Tawerna". Nie da się inaczej, trudno idę i już. Panowie pijaczkowie nawet się z galanterią odsuwają i miejsce dla wózka robią. Scenka z piątku. Migotka idzie koło wózka, na przeciwko nas idzie starsza pani z pieskiem - białym pudelkiem. Migotka ostatnio boi się piesków, więc wzięłam ją za rękę dla dodania otuchy i idziemy. Pech chciał, że z panią mijamy się akurat na wysokości ogródka Tawerny. Migotka pyta się mnie "co to za rasa?" "Pudel córeczko" odpowiedziałam. I na tym by się pewnie skończyło, gdyby Migotka nie wypatrzyła u pieska kokardki. "Mamo to stara pudelnica!". Panowie pijaczkowie w śmiech, pani właścicielka pieska zrobiła się czerwona i mówi do nich "Dziecku o psa chodziło a nie o mnie" i odeszła szybko a właściwie to bardzo szybko. A jej wyjaśnienia jeszcze spotęgowały śmiech pijaczków. Mnie to się właściwie też śmiać chciało, bo na tę grę słów Migotki nie zwróciłam uwagi ale nie wypadało mi się roześmiać, bo jeden pan pijaczek podszedł i starając się utrzymać pion mówi do mnie tak" dobra z pani matka, bo dziecko to trzeba w prawdzie wychowywać". I co miałam mu tłumaczyć, że Migotka utworzyła słowo pudelnica na zasadzie analogii kot-kocica a stara to dlatego, że siwa, czyli biała i że to ze starą pudernicą nie miało to nic wspólnego. Odpuściłam sobie tłumaczenie i poszłam. A Migotka się mnie zapytała " dlaczego oni się z tej pani śmiali?" "Nie wiem córeczko". I tyle z wychowania w prawdzie.